نگاهی بر کلاسترینگ ماشین های مجازی

هم اکنون خیلی از نرم افزارهای سرویس دهنده از کلاسترینگ (Clustering) استفاده می کنند از جمله:

Web Servers
Application Servers
Database Servers

معمولاً معماری در کلاسترینگ به صورت زیر است:

– حافظه بین ایستگاه های کاری به صورت اشتراکی (Share) می باشد و این فضا می بایست به صورت Quorum disk باشد. در کلاسترینگِ ماشین های مجازی در بین سرورهای فیزیکی مختلف، حافظه اشتراکی باید بر روی Fiber Channel San ذخیره شود.

– یک لینک اختصاصی بین ایستگاه های کاری برای ارتباط لحظه به لحظه.

کلاسترینگِ ماشین های مجازی بر روی یک سرور فیزیکی (ESX/ESXi Host)

یک کلاستر بر روی یک سرور فیزیکی از ماشین های مجازی کلاستر شده بر روی یک سرور ESX/ESXi تشکیل شده است. ماشین های مجازی به یک حافظه اشتراکی متصل هستند. این نوع از پیکربندی پایداری سرویس های ما را در برابر مشکلات احتمالی که برای سیستم های عامل پیش می آید بالا می برد، ولی تواناییِ پایدار نگاه داشتن سرویس ها را در برابر مشکلات سخت افزاری ندارد.

همانطور که در شکل بالا می بینید

– دو ماشین مجازی بر روی یک سرور سخت افزاری (ESX/ESXi Host) کلاستر شده اند.

– ماشین های مجازی با یک لینک اختصاصی به یکدیگر متصل شده اند که ارتباط لحظه به لحظه را برای آنها فراهم می کند.

– هر ماشین مجازی به حافظه اشتراکی واحدی متصل است که می تواند SAN یا Local Disk باشد.

کلاسترینگِ ماشین های مجازی بر روی چند سرور فیزیکی (ESX/ESXi Hosts)

در این نوع از کلاسترینگ، ماشین های مجازی بر روی سرورهای فیزیکی به صورت کلاستر در می آیند و علاوه بر پایداری در برابر مشکلات نرم افزاری سیستم عامل ها، در برابر مشکلات سخت افزاری نیز پایداری سرویس ها را حفظ می کنند. این معماری حتماً به حافظه اشتراکی بر پایه فیبر نوری (FC SAN) احتیاج دارد.