همیشه یک رابطه غیر مستقیم بین قیمت تمام شده حافظه (Storage) و کارایی و پایداری ماشین های مجازی وجود دارد. حافظه های گران تر امکانات و پایداری بیشتری را دارا می باشند و همین طور برای حافظه های کم هزینه تر امکانات و کارایی کمتری وجود دارد.
بر اساس فاکتورهای مختلف حافظه ها به چند دسته تقسیم می شوند:
High Tier: این دسته از حافظه پایداری و کارایی بسیار بالایی را دارا است. به خوبی امکان پیاده سازی انواع پشتیبان گیری های داخلی و Snapshots را داراست. همچنین سرعت دسترسی، پاسخگویی، بسیار بالایی را دارا می باشند و امکان توسعه در بستر فیبر نوری را دارا می باشند. (SAN (Storage Area Network از این دسته حافظه ها می باشد.
Mid Tier: این دسته از حافظه ها خدماتی با کارایی پایین تر نسبت به حافظه های دسته قبلی ارائه می کنند، SCSIها از این دسته از حافظه ها هستند، امکان ذخیره Snapshotها از توانایی این گروه است، از نظر هزینه نیز به مراتب ارزان تر است و در سطح میانی این دسته بندی می باشند.
Lower Tier: این دسته کارایی کمتری ارائه می کند، افزونگی داخلی کمی را پشتیبانی کرده و به مراتب ارزان تر می باشند. SCSI درایوهای سطح پایین و SATA درایوها از این دسته حافظه ها هستند.
بسیاری از نرم افزارها احتیاج به پیاده سازی در لایه هایی با پایداری بالا را ندارند، مدیران همواره با توجه به نیازها و توانایی های مالی باید بهترین گزینه را انتخاب کنند.
شما هنگامی که قصد پیاده سازی و تصمیم گیری راجع به انتخاب نوع حافظه را برای ماشین های مجازی خود دارید باید جواب چند سوال را روشن کنید.
1- ماشین مجازی و سرویسی که بر عهده آن است تا چه حد حیاتی می باشد؟
2- تا چه حد پایداری سرویس مربوطه اهمیت دارد و آیا نیاز است که حافظه از پایداری بالایی برخوردار باشد؟
3- چه راهکاری برای پشتیبان گیری در نظر دارید؟
4- نحوه ارتباط و جوابگویی به سرویس ها و ماشین های مجازی دیگر به چه صورت خواهد بود؟
ممکن است در طول دوره کاری یک ماشین با توجه به تغییر در سیاست ها و نحوه سرویس دهی، و دلایل مختلف، محل ذخیره و کار یک ماشین بین این سه دسته جابجا شود، مثلاً از Lower Tier به High Tier و یا به عکس.
به صورت خلاصه می توان گفت با توجه به نیازها باید نوع حافظه را انتخاب کرد، حافظه ها با پایداری بالاتر گرانتر و حافظه ها با کارایی پایین تر ارزان تر می باشند.
